دیو بی دانشی و فرشتۀ دانایی

سال 1386 یکی از روزهای بهار تلفن به صدا در آمد. یکی از دانشجویان قدیمی و از دوستان و همکاران امروز، آقای خسرو صالحی بود که باب آشنایی با او در دانشکدۀ سورۀ حوزۀ هنری گشوده شد. جایی که در دهۀ 60 تدریس می کردم. از آن به بعد با وی همکار شدم و در سال پر برکت حضرت علی(ع) با همت او کتاب پربار حضرت علی « قصه های عامیانه» را پیشکش دوستداران کردیم.

او خبر داد که « کانون توسعه فرهنگی کودکان» قصد دارد در حوزۀ قصه و قصه گویی پژوهش هایی انجام دهد و از شما هم دعوت کرده اند تا به این جمع بپیوندید. از آنجا که هر وقت نامی از قصه و قصه گویی می شنوم روحم از قفس تن به پرواز در می آید، بی درنگ دعوت را پذیرفتم و در اولین فرصت به جمع فرهیختگان کانون توسعه فرهنگی کودکان پیوستم و با سرکار خانم همایونی و همکارانشان آشنا شدم.

از همان لحظه شور و شوق باور نکردنی جمع همکاران کانون توسعه فرهنگی که چون شمع گردادگرد خانم همایونی می گشتند، مرا شیفته کرد. کانون در بخش ها و روستاهای استان های محروم ایران زمین به تأسیس کتابخانه می پردازد؛ در روستاهایی که با سوادان آن انگشت شمارند و امروز به برکت کانون توسعه فرهنگی، فرزندانشان با کتاب و دانش آشناشده اند و دیو بی دانشی به فرشتۀ دانایی تبدیل شده است.

بی درنگ به برنامه ریزی برای قصه گویی پرداختیم تا از این راه مربیان و مادران جوان را آموزش دهیم تا با فنون قصه گویی آشنا شوند و باری دیگر قصه ها را به خانه ها و مدارس ، به گوش نوباوگانمان برسانند.

تابستان همان سال همراه با چند تن از اعضای کانون توسعه فرهنگی کودکان به روستای “اسب چین” در استان مازندران رهسپار شدیم و درآنجا دو روز کتابداران روستایی کانون را با فنون جمع آوری فولکلور آشنا کردم.

از آن به بعد به جمع همکاران افتخاری کانون توسعه فرهنگی کودکان پیوستم و تا کنون همراه با دوست صمیم و پژوهشگر حوزۀ فرهنگ مردم و استاد قصه گویی آقای دکتر محمد جعفری(قنواتی)، دو دورۀ پربار قصه گویی، برای مادران و مربیان در کانون تدارک دیده و اجراکرده یم. این کار فرهنگی آنچنان با استقبال روبرو شد که خستگی و رنج سال ها پژوهش و قلم زدن را به نشاط و شادمانی بدل کرد و روح و روانمان را همراه با مربیان شست و شو داد.

به قول مولانا:

بازگو تا قصه درمان ها شود      بازگو تا مرهم جان ها شود

آرزوی سلامت، طول عمر و شادمانی برای سرکار خانم همایونی و همکارانشان دارم، به امید بیستمین سال تأسیس کانون توسعه فرهنگی کودکان.

                                                                                                                                                                                                                                                                                                سید احمد وکیلیان

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

پست بعدی

فکرم را عملی کردم

چند وقتی بود دوست داشتم کتابخانه یا کانون یا جایی برای بچه ها و دختران و زنان روستا تأمین کنم،طوری که آن ها وارد کتابخانه شوند و دوستان زیادی برای خود پیدا کنند و بتوانند با همدیگرحرف بزنند. صبح یک روز قبل از اینکه به سر کارم بروم با دهیارمان […]

کمک به طرح های کانون