به سرعت برق و باد گذشت،هرگز تصور نمی کردم ده سال به این کوتاهی باشد، ولی وقتی به عقب برمی گردم پی می برم با یک تیم متخصص، عاشق ، وفادار و با انگیزه کار کردن چقدر می تواند لذت بخش باشد. ده سال است که همکارانم با صبوری تحملم کردند ، آموزشم دادند ، همراهم کردند و از همه مهم تر من را با بی نظمی هایم باورم کردند و به من اطمینان دادند که من توانایی همکاری با آن ها را دارم. پس من هم از سیستم ماکارانکویی آن ها بهره جستم و آن ها مرا به عنوان مسئول گروه هنر انتخاب کردند، کلید را به سارق دادند، فکر می کنم موفق هم شدند. در ارتباط با کودکان همقدم شدیم.
در کانون اصلاح و تربیت کودکان کارگاه سفالگری را با استاندارهای عالی با همکاری اساتید بزرگ سفالگری ایران مثل مرحوم استاد عربعلی شروه، استاد مهدی قان بیگی، کیوان فخری و سعید فخر موسوی راه اندازی کردیم.هفته ای دو جلسه کار در کارگاه با مددجویان داشتیم که با استقبال بی نظیری از سوی آن ها مواجه شد. نمایشگاه های سالانه از کارهای مددجویان (تعدادی از آنان در حد یک استاد کار ماهر بودند) برگزار می کردیم و آثارشان را به نفع آن ها می فروختیم.
خالی از لطف نیست خاطره ای را که به یاد دارم تعریف کنم. سه مددجو داشتم به نام های پژمان، سیاوش و احسان. پژمان خیلی کوچک بود، کوچکتر از آن که در تصور من و شما باشد 7-6 سال . او انرژی نوجوانی 17-16 ساله را داشت. عاشق فیلم دزد دوچرخه ویتوریو دسیکا بود.فکر می کنم سیاوش بر اثر تصادف پدر و مادر خود را از دست داده بود و مدت ها در یک ماشین زندگی کرده بود(اگر درست یادم باشد.)دیگری احسان بود که نا مادریش آن قدر با شانۀ قالی بر سرش زده بود که نمی توانم وضعیتش را بیان کنم.
تمام بچه هایی که با من در کارگاه سفال کار انجام می دادند، بی نظیر بودند و عاشقانه دوستشان داشتم و دارم. این سه مددجو موضوع فیلم « تو؛آزادی» آقای طالبی شدند. کارگردانی که فیلم های درخشانی مثل کیسۀبرنج، دیوار و … را در کارنامۀ خود دارد.
فیلم ساخته شد . تحسین همه را برانگیخت. چندین جایزه گرفت. من با خواهرم به دیدن این فیلم رفتیم و من برای خواهرم توضیح می دادم که این قصه از روی واقعیت ساخته شده و خواهرم به شدت تحت تأثیر قرار گرفت.یکباره یک نفر از پشت به شانه من زد، برگشتم . با تعجب نگاه کردم ، فکر کردم مرا به اسم صدا کرد، گفت: من سیاوش هستم . قد بلند، زیبارو با چشمان آبی . بقدری خوشحال شدم که وصفش ممکن نیست. همراه عمویش بود . به شدت تعجب کرده بودم، هرگز تصورش را هم نمی کردم جوان به این رعنایی و زیبایی همان سیاوش کارگاه سفالگری باشد.
به من گفت: « بعد از ساخت و نمایش این فیلم عمویم مرا پیدا کرد.» از او پرسیدم چه کار می کند؟ گفت در کنار عمویم که یک شرکت گرافیکی دارد کار می کنم . عموی سیاوش یکی از گرافیست های خوب سرزمین ماست. او به محض دیدن من سراغ خانم همایونی را گرفت و گفت: همیشه مدیون مهربانی های خانم همایونی هستم. خوشحال شدم و به یاد گوشزدهای همیشگی اش افتادم که می گفت : « شما کار کنید و نتیجه اش را بالاخره می بینید.»
به خاطر دارم بعد از زلزلۀ بم، وقتی به بم رسیدیم با تلی از خاک روبرو شدیم . شهر به طور اسفباری با خاک یکسان شده بود. تمام خانواده ها در غم عزیزانشان ماتم زده بودند . بسیاری از کودکان خانواده خود را از دست داده بودند. گروه های مختلف از شهرهای دور و نزدیک به کمک آمده بودندو ما هم از تهران با یک گروه جوان و طبق معمول همیشگی، همراه با نازنین ترین نازنین های زندگی ام خانم همایونی عزیز، که بسیار بسیار از اوآموختم . او به من انسانیت و عشق ورزیدن به همنوع و ایمان به ارتقاء فرهنگ جامعه را آموخت. هیچ وقت ایثار، از خود گذشتگی و خستگی ناپذیری اش را فراموش نخواهم کرد. تا صبح در کانکس ها قدم می زد و بی خوابی را فقط به خاطر اینکه عقرب دیده بود تحمل می کرد، چون همواره نگران آسیب به گروه بود. جالب اینجاست که صبح روز بعد با روحیه تر از همه بیدارمان می کرد که شروع به کار کنیم. خدا همیشه او را برای من و هم برای همه کودکان این سرزمین سلامت بدارد.
صدیقه افشار
